هیچ

عجیبه!
هر وقت کنار خیابون یه اتوبوس بین شهری میبینم که منتظر مسافراشه، یا مسافرایی که منتظر اتوبوس هستن، ناخودآگاه، دلم میخواد با یه ساک کوچیک سوارش بشم و برم ...
نمی دونم چرا اینقد احساس کشش می کنم ...
کجا؟
نمی دونم!

هیچ...

"دوسِت دارم مامانِ بزرگِ کوچولویِ قشنگ من"

"قربونت بشم"

اینا دیالوگاییه که این روزا قلبمو ذوب می کنه ...

وقتای که پسرک گاه و بیگاه بین بازی هاش میاد رو دستم و وول می خوره و خودشو تو بغلم جا می کنه و با لحن بچه گانه اینا رو می گه...

تازه دارم تو زندگیم می فهمم که وقتی یکی قربون صدقه ت می ره چقدر زیباس ....

هیچ...

می تونم بگم دوران سختی از زندگیم رو پشت سر گذاشتم و یا شاید هنوزم دارم پشت سر میذارم...بار خیلی سنگینی رو شونه هام حس می کردم و واکنشم به سنگینی این بار ، سرزنش خودم بود که چرا نمی تونی؟ مشکل از خودته که نمی تونی ...به قول مشاور، دخترم بچه ی سختیه و من خودمو برای این سختی مقصر می دونستم ، شاید هنوزم خودمو مقصر می دونم ....مثلا بدون اغراق یه ساعت و نیم زمان می ذاشتم و باهاش حرف می زدم تا از نقطه ی ۱ برسونمش به ۲ و درست یه دقیقه بعد، سرِ یه چیز بیخود برمی گشتیم به صفر ....آدم مگه چقد تحمل داره؟ چند ساعت می تونم خودمو بالا نگه دارم و ادامه بدم؟بعدکم کم خرد میشدم، فرو می ریختم ، چیزی می گفتم که نباید، کاری می کردم که نباید ...و بعد خودمو مقصر می دونستم ... اون بچه ی توئه، پس همه چیز تقصیر توئه...بعد دقت کردم دیدم هر وقت شکست می خوره یا چیزی اشتباه پیش میره من به شدت احساس میکنم این شکست ، شکستِ منه، این اشتباه ، تقصیر منه ولی هر وقت موفق میشه با خودم می گم چقد باهوشه، چقد  بچه ی خوبیه، چقد کارش درسته!انگار اشتباهاتش تقصیر منه، ولی موفقیاتشو خودش به دست میاره!نمی دونم چرا اینجوریه و نمی دونم چطوری درستش کنم.ولی از اون نقطه ای که بودم کمی بالاتر اومدم و این خوشحالم می کنه...روزایی که همش گریه می کردم، روزایی که فکر می کردم هیچ وقت تموم نمیشن، روزایی که همه ی وزن خلقت رو ، روی قلبم احساس می کردم؛ دارن ازم دور و دورتر می شن و من به خاطرش سپاس گزارم.... هیچ...